Η Σύμβαση είναι ένα μοναδικής αξίας κείμενο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο μετέβαλε ουσιαστικά τη ζωή των παιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο, καθιερώνοντας ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης και χειρισμού τους. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την υιοθέτησή της, ενισχύθηκε η θέση των παιδιών ως ξεχωριστής ομάδας στο πλαίσιο της κοινωνίας και επηρεάστηκαν σημαντικά, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, οι νομοθεσίες, οι πολιτικές και τα προγράμματα που τα αφορούν. Είναι, πλέον, υποχρέωση όλων να θεωρούμε τα παιδιά ως ολοκληρωμένες ανθρώπινες υπάρξεις, που ενδεχομένως να έχουν λιγότερες γνώσεις και ικανότητες από τους ενήλικες, οπωσδήποτε όμως όχι λιγότερα δικαιώματα ή λιγότερη αξιοπρέπεια.

Αναμφισβήτητα, πολλά παραμένουν να γίνουν μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο στα μέτρα των παιδιών: Έναν κόσμο στον οποίο όλα τα παιδιά θα επιβιώνουν, θα αναπτύσσονται και θα προστατεύονται ενώ, την ίδια στιγμή, θα γίνεται σεβαστή η μοναδικότητά τους και θα έχουν ευκαιρίες να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων για θέματα που τα αφορούν. Η Σύμβαση είναι θεμελιωμένη στην αντίληψη ότι, σοβαρή και ειλικρινής αντιμετώπιση των δικαιωμάτων του παιδιού, προϋποθέτει σοβαρή και ειλικρινή αντιμετώπιση, τόσο των ζητημάτων που αφορούν στην προστασία του όσο και του θέματος της αναγνώρισης της αυτονομίας του. Ως εκ τούτου, είναι ο καλύτερος οδηγός που έχουμε για να φτιάξουμε αυτόν τον κόσμο.

Το σύνθημα «Προστατεύω την αυτονομία του, ενδυναμώνω τη φωνή του», θέμα των φετινών εκδηλώσεων της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων Παιδιού για την Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού, παραπέμπει στη θεμελιακή αυτή αντίληψη της Σύμβασης. Η Σύμβαση αναγνωρίζει ότι, το παιδί μέσα στα πλαίσια της αλληλεπίδρασης του με το κοινωνικό και φυσικό του περιβάλλον, και ανάλογα με τα ερεθίσματα και τις ευκαιρίες που έχει, αναπτύσσει, προοδευτικά, τις ικανότητές του. Μέσα από το πρίσμα αυτό, η παιδική ηλικία προσλαμβάνεται ως μια πορεία μετάβασης από ένα περιοριστικό προστατευτισμό στην αυτονομία, με όχημα τα δικαιώματα συμμετοχής.

Παρέχοντας στο παιδί ευκαιρίες να διαμορφώνει και να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, να κάνει επιλογές, μερικές φορές και λανθασμένες, να εμπλουτίζει τις γνώσεις και τις εμπειρίες του και να κατανοεί βαθύτερα τα δικαιώματά του, το στηρίζουμε και το ενδυναμώνουμε. Και αυτό γιατί έτσι το βοηθούμε να αναπτύξει την κριτική του σκέψη, την υπευθυνότητα και την αυτοεκτίμησή του. Ενδυναμώνοντας το παιδί, το καθιστούμε ικανό, προοδευτικά, να πάρει με αυτοπεποίθηση τη ζωή του στα χέρια του.

Η κυπριακή κοινωνία επιδεικνύει, κατά κανόνα, ένα έντονο ενδιαφέρον για τα παιδιά. Τόσο στο πλαίσιο της οικογένειας, όσο και στο πλαίσιο του σχολείου και της κοινότητας νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας. Θέλουμε γι’ αυτά το καλύτερο και πασχίζουμε να τους το προσφέρουμε. Τις περισσότερες, όμως, φορές μοναδικός σύμβουλος, στην προσπάθεια μας αυτή, παραμένει μόνο, η δική μας αντίληψη των πραγμάτων, παραγνωρίζοντας τα δικά τους θέλω και τις ανάγκες τους όπως τα ίδια τις αντιλαμβάνονται. Πνίγουμε, τα παιδιά μας με την αγάπη, το ενδιαφέρον και τη διάθεσή μας να τα προστατέψουμε καλύπτοντας, ταυτόχρονα, τη φωνή τους και ακυρώνοντας τη δυνατότητά τους να αναπτύξουν την αυτονομία τους.

Αν πραγματική μας επιθυμία είναι να λειτουργήσουμε ως παιδοκεντρική κοινωνία, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τη στάση μας αυτή.